در روزهای اخیر شاهد برگزاری چهل و هشتمین مجمع جهانی
اقتصاد (داووس) بودیم. میدانیم که مجمع جهانی اقتصاد بیش و پیش از آنکه نهادی تصمیمساز و یا اجماع ساز در حوزه مدیریت بحرانهای بینالمللی باشد، عرصهای برای ارائه جهانبینی و سیاستهای رهبران اقتصادی و سیاسی جهان برای برسازی آیندههای جهان است. در این چارچوب به نظر میرسد، در حوزه
روابط یورو آتلانتیکی نیز، رصد رخدادهای اجلاس مجمع جهانی اقتصاد در داووس، بیشتر از منظر نمایش و آشکار کردن پیشرانها و عوامل واگرایی یا همگرایی ساختاری و بلندمدت اروپا و آمریکا واجد اهمیت باشد.عدم قطعیت در دو سوی آتلانتیک رتوریک انتخاباتی ترامپ و کنشهای سال اول حکمرانی او، این واقعیت را آشکار کرد که سیاستگذاران اروپایی حداقل در کوتاهمدت، با یک دولت پر ابهام، پوپولیست و ستیزهجو مواجه هستند. دولتی که با تعریف مضیقش از منافع ملی آمریکا به قیمت برون گذاری منافع متحدان راهبردیاش پا میفشارد. میدانیم که بسیاری از مواضع و کنشهای سیاسی کاخ سفید برای اروپا غیرقابلقبول بوده است ازجمله انتخاب بیتالمقدس بهعنوان پایتخت اسرائیل؛ زیر سؤال بردن حیات سیاسی ناتو، مواضع و کنشهایش در حوزه برجام و خروج از پیمان اقلیمی پاریس.اروپا نیز در وضعیت عدم قطعیت قرار دارد. میدانیم که اروپا بخش مهمی از نیروی خود را صرف اعتبار و انسجام اتحادیه اروپا و مدیریت مذاکرات خروج مطالعات خاورمیانه و اروپا...
ما را در سایت مطالعات خاورمیانه و اروپا دنبال می کنید
برچسب : نویسنده : hosseinmofidia بازدید : 169 تاريخ : شنبه 21 بهمن 1396 ساعت: 19:37